Zoeff is dood

“Dag Zoeff!”
Bonkje zwaait naar de hemel.

Zoeff is niet meer. Zoeff is dood.
Begin juli moesten we haar laten inslapen. In een paar weken tijd veranderde ze van een blije hond in een onherkenbaar hoopje ellende. Ze had duidelijk pijn, kon nauwelijks meer lopen, at bijna niets meer. Behandelingen van de dierenarts boden ook geen uitkomst meer. Dus maakten we een afspraak om Zoeff in te laten slapen.

Dat was heel onwerkelijk. Zo hoorde het helemaal niet te gaan. Eén of twee avonden voor het zover was, zat ik bij haar. Ik streelde haar en hoopte maar dat haar hart vanzelf zou stoppen met kloppen. Maar dat deed het niet.

Onze hond Zoeff
Een vriendin maakte deze prachtige foto van onze hond ‘Zoeff’ (blognaam)

“De dierenarts gaat Zoeff helpen doodgaan. Dat is verdrietig, maar het is ook heel verdrietig als Zoeff zoveel pijn heeft.”

We hebben een afspraak om één uur ’s middags.
Maar voor het zover is, zullen we nog één keer met zijn allen naar het park rijden waar we Zoeff zo vaak hebben uitgelaten – en waar ze heeft leren zwemmen.

’s Ochtends loopt Bonkje naar Zoeff toe. Ze heeft van de dierenarts een doosje gekregen met hondensnoepjes.
“Jij gaat bijna dood hè?” zegt ze opgewekt, terwijl ze Zoeff zachtjes aait en een hondensnoepje toestopt.
Wonder boven wonder eet Zoeff het snoepje op.
In de tuin maak ik nog een paar foto’s van Bonkje en Zoeff.
“Mag ik Zoeff nog een snoepje geven?”
“Vooruit. Maar de rest van de snoepjes moet je maar even bewaren tot we in het park zijn.”
“Ja, maar we moeten het niet vergeten hè? Want dan kan ik ze niet meer aan haar geven.”
“Nee hoor, dat vergeten we niet.”
Het is een prachtige dag – warm en zonnig.

In het park lopen we naar Zoeffs favoriete zwemplek toe, zodat ze er nog één keer even kan pootjebaden. Moeizaam laat ze zich in het water zakken. Manlief, Bonkje en ik stappen ook in het water.
“Weet je nog die keer, dat Zoeff opeens ophield met zwemmen, om te kijken waar de bal gebleven was?”
In gedachten zien we Zoeff weer kopje onder gaan – ze had duidelijk even het idee ze op de kant stond en rustig stil kon gaan staan. Gelukkig kwam ze meteen weer in beweging toen ze merkte dat ze zonk. Oeps – foutje!
We denken aan alle keren dat manlief startklaar heeft gestaan – schoenen al uit – om Zoeff te redden, want een goede zwemster is ze nooit geworden. Maar hij kon zijn schoenen altijd weer aantrekken.

We helpen Zoeff op de kant, spreiden in de schaduw een grote handdoek uit op het gras. We hebben drinken bij ons en ham-kaascroissants van de bakker. Zoeff mag ook een halve croissant – haar eerste ooit. En net als de snoepjes eet ze ‘m op. Ze kijkt zelfs even op om te zien of dat alles is.

Manlief en Bonkje voetballen wat en daarna gooit manlief nog één keer een bal voor Zoeff. De wil is er wel – ze strompel-hinkt erachteraan.

Dan moeten we echt gaan.
Met lood in onze schoenen naar de auto.
Manlief tilt Zoeff erin.

Naar de dierenarts.
We willen niet, maar zodra we naar Zoeff kijken weten we dat het beter is zo.
We denken het.
We hopen het. Hopen met heel ons hart dat we gelijk hebben.

Bij de dierenarts neemt de assistente Bonkje mee naar de wachtkamer.
Het lijkt ons beter als Bonkje er op het moment dat Zoeff wérkelijk overlijdt, niet bij is.

Wij blijven bij Zoeff, die op een dekentje mag liggen.
De dierarts legt uit dat ze haar eerst een middel geeft waardoor ze in slaap valt.
We geven Zoeff een kus, een aai, houden haar vast.

Ik voel me een vreselijke verrader. Hoe kan ik dit nou laten gebeuren terwijl ik haar ogenschijnlijk zo goed bescherm?
De wereld staat op zijn kop.
Vandaag ís dit de beste bescherming die we haar nog kunnen bieden.
De bescherming tegen verder lijden.

De dierenarts geeft Zoeff een paar spuiten om haar onder narcose te brengen.
Zoeff kermt een keer. Ach beest toch, lief beest.

Zoeffs lijf ontspant zich. Ze snurkt.
Door onze tranen heen moeten we er toch een beetje om lachen.
We horen hoe de assistente Bonkje een verhaaltje voorleest.

De dierenarts scheert een stukje van Zoeffs poot kaal om de laatste, dodelijke injectie toe te kunnen dienen en bereidt ons erop voor dat dit heel snel gaat.

De dierenarts heeft gelijk.
“Dag lieve Zoeff,” fluisteren we, “dag, dag…”

De dierenarts veegt wat vrijgekomen urine van de vloer en dan mag Bonkje weer binnenkomen.
Samen met haar leggen we onze handen op Zoeffs lijf.
“Voel je? Helemaal stil. Zoeff ademt niet meer. Zoeff is dood.”
Bonkje knikt en geeft Zoeff nog een aai.

’s Avonds, voor ze naar bed gaat, loopt Bonkje nog even de tuin in.
Ze zwaait naar de hemel.
“Dag Zoeff!”

Comments

  1. Ach meis, dat zal – ook nu nog – met het opschrijven de nodige traantjes gegeven hebben. Zeer liefdevol en herkenbaar beschreven. Ik heb zo ook meerdere dieren laten inslapen en het is je PLICHT om het doen als het leven niet meer leefbaar is voor een dier.

    Vraagt Bonkje wel eens om een nieuwe hond?

    Liefs, Twompie

  2. Ook voor mij heel herkenbaar. En ik ben voor Zoeff blij dat jullie het moedige besluit hebben durven nemen. Ik weet vanuit mijn werk dat er zoveel mensen zijn die het zielig voor hun dier vinden om het , zelfs bij ernstige ziekte en pijn, in te laten slapen.
    Jullie hebben Zoeff een prachtige laatste dag gegeven, voor Zoeff, voor Bonkje en voor jullie zelf ook.

    Liefs Jentina

  3. Hoi
    Het is zo herkenbaar; we hadden twee witte boxers; eentje kreeg een accute niervergiftiging en het duurde 1 dag voordat we haar in moesten laten slapen. We hebben de andere boxer er wel bijgelaten, bang dat ze ging zoeken. Toen bleek dat de ander een tumor in haar buik had. De dierenarst garandeerde ons dat ze geen pijn had en ze kon ook intens genieten van HAAR plekje op de ‘Grootelse Hei’in Bakel, waar ze dan lekker in de zon gng zitten en af en toe nog een speeltje of iets meenam. Toen moesten we ook zelf de beslissing nemen. We wisten dat ze GEEN pijn had op dat moment, maar we realiseerden ons wel dat als we ’s nachts in bed lagen er er zou iets gebeuren in die buik; die heel erg dik was; we te laat zouden zijn en dan hadden we haar WEL pijn gegeven, door onze schulld. Dus om dat voor te zijn hebben we in overleg met de dierenarts DE beslissing genomen. We hadden er inmiddels een andere boxer bij en die was erbij toen we haar hebben laten inslapen. Ze sliep in, in mijn armen en ze keek me nog EEN keer aan alsof ze zeggen wilde: “Het is goed, dank je”.
    God wat heb ik gehuild die dag. Gelukkig hadden we nog een boxer die zorg nodig had en die duidelijk iets kwijt was. Die speelde niet meer, hij at niet meer, hij lag maar en zocht de tuin af. Als we hem uit gingen laten keek hij telkens door de achterruit van de auto of hij zeggen wilde: We vergeten iemand! Op de terugweg hetzelfde verhaal.
    Dus ik heb al meer als 25 jaar boxers en ze zeggen wel eens: ‘Je raak overal aan gewend’, maar als je je maatje ( en bij ons, ons kind ( we kunnen geen kinderen krijgen)); DIT WENT NOOIT!!!!! Veel sterkte en ……….Verder weet ik niet meer wat ik zeggen moet!.
    Groetjes Mieke

  4. Onze boxer Blue werd ook plotseling ongeneesbaar ziek. Op 14 maart 2009 moesten wij hem laten inslapen. Hij was bij de dierenarts in de kliniek maar er was geen redden meer aan. Dan neem je samen de beslissing laat hem rustig inslapen. In onze armen is hij naar de hondenhemel gegaan om botten op te graven zoals onze kleinzoons het noemen. Onze andere boxer was gewoon de weg kwijt.Sinds kort hebben we een puppy boxer en we houden zielsveel van het mannetje. Toch zal ik mijn grote meneer nooit vergeten. En ja ik voel me ook een beul. Je verstand zegt dat het goed is maar je hart spreekt dit tegen. Maar een volgende keer zal je weer de beslissing moeten nemen omdat het dier het zelf niet kan.
    Een grote troost is dat je dier waardig afscheid mag nemen van het leven dat leiden is geworden. Ook al is dit nog zo moeilijk. Onze boxer Fannie is weer helemaal opgeleefd nadat Verdi in haar leven is gekomen. We lopen weer met twee boxers buiten en 1 in ons hart. Sterkte voor alle eigenaren die afscheid moe(s)ten nemen van hun makker.

  5. het moeilijkste wat er is je eigen boxer maatje te laten gaan de mijne is 11 en half geworden het nu ruim een maand geleden maar ik ga er nog aan kapot hoop dat het slijt vergeten dat nooit

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.